Wirus u fryzjera

Żaden z przepisów nie nakłada na przedsiębiorcę, który prowadzi zakład fryzjerski obowiązku zbierania, w trakcie epidemii SARS-CoV-2, oświadczeń od swoich klientów w sprawie stanu ich zdrowia.

Fryzjer może prowadzić działalność pod warunkiem zapewnienia, ażeby w miejscu, w którym jest prowadzona ta działalność, przebywali wyłącznie: obsługa oraz obsługiwani klienci; a w przypadku gdy klient wymaga opieki, także jego opiekun.

Niemniej jednak kwestią otwartą pozostaje to, czy dopuszczalne jest zbieranie przez fryzjera oświadczenia od klienta, co do przekazania informacji dla klienta zgodnie z wytycznymi Głównego Inspektora Sanitarnego.

Z wytycznych przeciwepidemicznych Głównego Inspektora Sanitarnego wynika, że klient zostaje poinformowany przez fryzjera o tym, że nie może przyjść na umówioną wizytę, jeśli:

występują u niego objawy wskazujące na chorobę zakaźną,
jest w trakcie odbywania obowiązkowej izolacji lub kwarantanny,
zamieszkuje z osobą, która jest poddana obowiązkowej izolacji lub kwarantannie,
w ciągu tygodnia miał kontakt z osobą podejrzaną o zakażenie, zachorowanie lub skierowaną do izolacji.

Klient fryzjera jest zobowiązany do:

noszenia maseczki.
noszenia rękawiczek jednorazowych lub dezynfekcja rąk.
zakazu używania, ale też wyjmowania telefonu komórkowego.

Przedsiębiorca, będący fryzjerem, nie może zwolnić się skutecznie z odpowiedzialności za szkody wyrządzone klientowi, gdy ten podpisze mu oświadczenie.

Prawa pokrzywdzonego

Pokrzywdzonym w postępowaniu karnym jest ta osoba, której dobro prawne zostało bezpośrednio naruszone lub zagrożone przez przestępstwo.

Najważniejsze uprawnienia pokrzywdzonego w postępowaniu karnym to:

prawo do korzystania z wybranego przez siebie pełnomocnika, którym może być np. adwokat Roman Gładysz
możliwość złożenia zawiadomienia o popełnieniu przestępstwa
dostęp do akt postępowania przygotowawczego oraz sądowego
prawo do uzyskania statusu oskarżyciela posiłkowego
możliwość wnioskowania o przeprowadzenie czynności dowodowych w toku postępowania przygotowawczego
prawo do mediacji z oskarżonym w celu uzgodnienia naprawienia szkody
prawo do uzyskania kompensaty przysługującej ofiarom niektórych czynów zabronionych
możliwość uzyskania naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem

Wymienione zostały tylko najistotniejsze prawa pokrzywdzonego w postępowaniu karnym.

Zdziwienie

Z serii dziwnych pytań do adwokata…

Dziś odebrałem telefon w sprawie udzielenia pomocy w uzyskaniu zaliczenia z przedmiotu wykładanego na studiach prawniczych.

Przypomnieć wypada, że zgodnie z przepisami Prawa o adwokaturze:

Art. 1 ust.1. Adwokatura powołana jest do udzielania pomocy prawnej, współdziałania w ochronie praw i wolności obywatelskich oraz w kształtowaniu i stosowaniu prawa.

Art. 4 ust. 1. Zawód adwokata polega na świadczeniu pomocy prawnej, a w szczególności na udzielaniu porad prawnych, sporządzaniu opinii prawnych, opracowywaniu projektów aktów prawnych oraz występowaniu przed sądami i urzędami.

Dodam, że jednak nie podjąłem się tej sprawy. Pozostaje mi życzyć studentom wytrwałości i powodzenia podczas sesji egzaminacyjnej.

Przeglądanie akt

Pokrzywdzonemu w postępowaniu karnym przysługuje uprawnienie do złożenia zażalenie na postanowienie prokuratora o umorzeniu śledztwa. Termin na wniesienie zażalenia to 7 dni. Pokrzywdzonemu przysługuje także uprawnienie do przejrzenia akt sprawy.

Tak brzmią przepisy, a jak wygląda praktyka ich stosowania w czasach zagrożenia wirusem SARS-CoV-2 ?

W piątek upływa termin do wniesienia zażalenia. Dziś złożyłem wniosek o udostępnienie akt i możliwość wykonania ich fotokopii. Okazało się, że w budynku prokuratury jest jedno specjalne pomieszczenie do przeglądania akt. Wyznaczono mi termin na czwartek na godzinę 11.

Oczywiście wszystko musiałem ustalać telefonicznie, bo w zasadzie ograniczono możliwość wstępu interesantom do budynku. Przy czym bardzo trudno skomunikować się telefonicznie z sekretariatem odpowiedniego wydziału. Ograniczenia lokalowe oraz kadrowe prokuratury w obecnym reżimie sanitarnym po prostu mogą ograniczać prawa osób pokrzywdzonych do realizacji przysługujących im uprawnień procesowych.

Adwokat Roman Gładysz reprezentuje interesy osób pokrzywdzonych w sprawach karnych.

Zachowek

Kilka tygodni temu Sąd Okręgowy w Opolu oddalił apelację, utrzymując wyrok sądu rejonowego w sprawie o zachowek. W sprawie tej pełnomocnikiem strony pozwanej był adwokat Roman Gładysz.

Sprawa trwała przez dłuższy czas i dotyczyła nie tylko kwestii samego zachowku, ale też kręgu osób uprawnionych do jego otrzymania.

Prawo do zachowku wynika z pokrewieństwa lub małżeństwa. Jest to prawo do uzyskania określonej wartości pieniężnej. Do chwili otwarcia spadku prawo do zachowku ma charakter potencjalny. Przed śmiercią spadkodawcy nie istnieje prawo do zachowku.

Zachowek należy się zstępnym, małżonkowi oraz rodzicom spadkodawcy, którzy byliby powołani do spadku z ustawy. Prawo do zachowku służy tylko tym osobom z kręgu uprawnionych, które w konkretnym przypadku byłyby powołane do spadku z ustawy.

Art. 991 Kodeksu cywilnego
§ 1. Zstępnym, małżonkowi oraz rodzicom spadkodawcy, którzy byliby powołani do spadku z ustawy, należą się, jeżeli uprawniony jest trwale niezdolny do pracy albo jeżeli zstępny uprawniony jest małoletni – dwie trzecie wartości udziału spadkowego, który by mu przypadał przy dziedziczeniu ustawowym, w innych zaś wypadkach – połowa wartości tego udziału (zachowek).

Immisja

Immisja polega na takich zdarzeniach czy też zachowaniach, które przenikają z jednej nieruchomości na nieruchomość sąsiednią. Działania te lub zaniechania związane są z wykonywaniem prawa własności. Ma to zawsze związek z sąsiedztwem nieruchomości i musi mieć charakter trwały.

Inaczej mówiąc, immisja zakłóca korzystanie z nieruchomości, wywołując niekorzystny stan dla nieruchomości objętej ingerencją. Ten niekorzystny stan wpływa negatywnie na nieruchomość jako rzecz. Utrudnia korzystanie z niej, a także wpływa na zdrowie ludzi lub zwierząt.

Wyróżniamy dwa rodzaje immisji:

materialne.
niematerialne.

Te pierwsze polegają na przenikaniu elementów materialnych, czyli cząstek materii jak pyły, sadze, gazy, pary, szron, zapachy, ciecze lub zjawisk. Zjawiska te to oddziaływania takie jak wstrząsy, hałas, fale elektromagnetyczne, promieniowanie. Może to też być na przykład systematyczne zalewanie wodą pochodzącą z sąsiedniej nieruchomości.

Natomiast immisje niematerialne to oddziaływanie na psychikę człowieka lub jego uczucia.

Tego rodzaju immisje polegają na przykład umiejscowienie na sąsiedniej nieruchomości materiałów niebezpiecznych, toalety publicznej, plaży nudystów, domu pogrzebowego, nieestetycznej reklamy, montażu systemu monitoringu obejmującego zasięgiem nieruchomości sąsiednie, banerów oświetlanych diodami.

Ochrona prawna przeciwko immisjom polega na żądaniu zaniechaniu immisji i przywróceniu stanu zgodnego z prawem. Przywrócenie stanu zgodnego z prawem może oznaczać całkowite zaprzestanie działań naruszyciela. Może też prowadzić do redukcji niekorzystnego oddziaływania, a więc podjęcia różnych działań na nieruchomości dotkniętej immisją. Oznaczać to może obowiązek wybudowania na przykład ekranów chroniących przed hałasem.

Immisja. Jak uzyskać odszkodowanie?

Jeśli w wyniku immisji dojdzie do wyrządzenia szkody, można domagać się stosownego odszkodowania. Wygranie sprawy o zaniechanie naruszania prawa własności to nie wszystko. Nadal trzeba przedstawić dowody na poparcie roszczenia o odszkodowanie.

Najlepiej sprawę dotyczącą immisji rozpocząć od umówienia się na poradę prawną. Podczas spotkania w kancelarii adwokackiej na terenie Opola można omówić sposób prowadzenia sprawy. Warto zaznaczyć, że należy przygotować odpowiednie dowody, które zostaną przez sąd uwzględnione. Nie wystarczy po prostu napisać pozew. Następnie konieczne jest sprawne przeprowadzenie sprawy sądowej, aby odnieść sukces, czyli wygraną.

Orzeczenia sądowe z maja 2020 r.

Wniosek o wznowienie postępowania oparty na podstawie z art. 540 § 1 pkt 1 kpk spełnia wymogi formalne wskazane w art. 541 § 2 kpk, jeżeli wskazuje na prawomocny wyrok skazujący za popełnienie przestępstwa w związku z postępowaniem objętym wznowieniem postępowania albo jeżeli w swojej treści wskazuje na orzeczenie zapadłe w postępowaniu karnym, stwierdzające niemożność wydania wyroku skazującego z powodu przyczyn wymienionych w art. 17 § 1 pkt 3-11 kpk lub w art. 22 kpk. W tym ostatnim wypadku we wniosku muszą być jednak przywołane okoliczności świadczące o dopuszczeniu się przestępstwa w związku z postępowaniem, jeżeli takich okoliczności nie zawiera w swojej treści wskazane orzeczenie (uchwała Sądu Najwyższego – Izba Karna z dnia 26.05.2020 r., sygn. akt I KZP 12/19).
Tożsame rodzajowo środki karne orzeczone w jednostkowych wyrokach, które mogą być łączone (art. 90 § 2 kk), do czasu ich prawomocnego połączenia w wyroku łącznym podlegają odrębnemu wykonaniu według reguł przewidzianych w art. 43 § 2, 2a, i 3 kk. Okresy, w jakich środki te zostały odrębnie wykonane przed ich prawomocnym połączeniem w wyroku łącznym, należy wymienić jako zaliczone na poczet orzeczonego łącznego środka karnego (art. 577 kpk w zw. z art. 90 § 2 kk) (uchwała Sądu Najwyższego – Izba Karna z dnia 26.05.2020 r., sygn. akt I KZP 13/19).
Przepis art. 15zzs ust. 1 pkt 1 ustawy o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacjach kryzysowych, nie rodzi skutków w postaci ustawowego przywrócenia terminów, które upłynęły przed jego wejściem w życie (postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 12.05.2020 r., sygn. akt II SA/Wr 225/20).