Kontakty z dzieckiem należy rozumieć jako osobistą styczność rodzica z dzieckiem. Kontakty te mają polegać na wspólnym spędzaniu czasu z dzieckiem w jego miejscu pobytu, ale też poza tym miejscem. Widywanie się z dzieckiem oraz wspólne z nim przebywanie stanowi jeden z najważniejszych przejawów kontaktów z dzieckiem. Cechą charakterystyczną oraz nieodłączną tego rodzaju kontaktów jest występowanie bezpośredniej, fizycznej styczności z dzieckiem. Prowadzi to do nawiązania kontaktu emocjonalnego, co umożliwia przekazanie treści nie tylko wychowawczych, ale też uczuciowych.
Kontakty z dzieckiem oznaczają utrzymywanie z dzieckiem komunikacji w każdej formie. Oznacza to, że dopuszczalne jest ich wykonywanie za pomocą środków komunikacji elektronicznej ułatwiających porozumiewanie się na odległość. Prawo do utrzymywania kontaktów z dzieckiem jest prawem osobistym rodziców. Jest to prawo niezależne od władzy rodzicielskiej. Osobista styczność rodzica z dzieckiem jest zasadą. Niemniej jednak kontakty można ograniczać ze względu na dobro dziecka.
Należy podkreślić, że zarówno w odniesieniu do dziecka, jak i rodzica utrzymywanie kontaktów uznawane jest nie tylko jako prawo, ale też jako obowiązek.
Zakazanie rodzicom osobistej styczności z dzieckiem może być orzeczone wyjątkowo, np. gdy utrzymywanie osobistych kontaktów rodziców w dzieckiem zagraża jego życiu , zdrowiu, bezpieczeństwu, bądź wpływa demoralizująco na dziecko (postanowienie Sądu Najwyższego – Izba Cywilna z dnia 07.11.2000 r., sygn. akt I CKN 1115/00).
Kontakty z dzieckiem przede wszystkim regulują między sobą rodzice. Natomiast, gdy nie są oni w stanie osiągnąć porozumienia, sprawę o kontakty może rozpoznać sąd. Może to być Sąd Rejonowy w Opolu. Poza tym osobami uprawnionymi do kontaktów z wnukami są dziadkowie.